Eylül !

Kalbim…

Adının ezgisiyle başladığım sabahlar toplanıp sislenmiş, karanlığa dönmüş yüzü sokakların…

Uyandım yağmurun öfkeli yüzü; öyle ki yazmam gerekti bunu…

Sana içimin tozlu dünyasından eski sıcak günlerin yaşam sevincini, 

eski güzel günlerin sonsuz umudunu, 

bitmeyecek gülüşlerini kahramanlarımın, hiç ölmeyen güzel  kahramanlarımın, 

savaştan ve yoksulluktan ve özlemekten, o kırılası hüzün yumağından kurtulabilmiş özgür insanlarımın gülüşlerini…Nasıl anlatmalı şimdi sana sevgimi… Ellerinden tutamam ya..!

Unutulmuş şiirlerin rüzgarda martı kanatlarına çarptığını biliyorum artık sevgilim, 

bir zamanlar dudaklarımın dolaştığı yanaklarından gözyaşlarının nasıl süzüldüğünü, 

şimdi delirircesine özlediğini,

o  gürültülü insan yığını içinde nasıl çaresiz kaldığını her seferinde
ürperişlerin içini nasıl titrettiğini nicedir daha bir umursamaz bir o kadar da korku dolu olduğunu biliyorum sevgilim, 

kurtulamadığını biliyorum...

Dualarının sıcaklığı sarıyor artık sancıyan gecelerimi,
yüzünü unutmaktan korkuyorum!