Kandil yaktım Galatadan aşağı yokuş,
bir ayağım aksak...
Leventin biriyle göz göze geldim yorgun,
Bedevi bir hüzne şarkı mırıldanıyor sürgün...
Her yer şarap, ellerim kan, yolum siyah diyor inilti !
Bir köpek nasıl sancırsa öyle inledim Karaköyde
Dizimin kanadığını çok sonra anladım.
Çürük bir urgan buldum yakamozunda kaldırımın,
Nâramı koydum, acımı kustum !
Kör kılıcını gömmeye giden bir cellada
Nasıl susulursa öyle sustum!
Küçükken akasya çiçeklerini dişleyen ağzıma bir parça kan yakıştırıyorum;
uzun karanlık tozlu bir hikayeden çıkmış gibi
yorgunum diyorum,
yorgunum ve sesini etmiyor o,
gecenin ışığını kapatıp uykuya dalıyor,
kimsem kalmıyor sanki,
eskiyi çağırsam dilim dipsiz bir kuyuda kaybolacak,
dövecekler beni,
eskiyi çağırsam içimde patlayacak karabasan,
sabaha yetişemem böyle, sabaha uyanamam ben
anlamalıydı..!
Bileklerim yanıyor amirim dirseğim, takatim kalmıyor,
şakaklarıma bir ağrı kesici atıyorum safra,
sis çöküyor göğsüme boyumca
rutubet bir odada düşlüyorum denizi
ah bi de yelkenim olsa..!
Beni bir ağacın kovuğunda unuttular,
Yağmurun birinde mahsur kaldım !
İçime bir cellat yalnızlığı sızdığında anladım;
Ben artık solgun bir çakıl,
Sancılı bir kimlik bunaltısıydım karanlıkta...
Bunu denize mavilendiğimde anladım !
Bileğime halatlar çizdim kalemim...
Çürüyüp yırtılınca anladım !
Baştan aşağı sallanan cesetler
gölgeler ve ebedi hüzünler yurdunda
çocukluğum aşınacak yürüdükçe bu kavga...
Biri 'yalnızım' diyecek
öteki 'kaybettim'
iki yanıma kış çiçekleri çizecek biri...
Alnımı şimdi gri bir Süryani taşına sürtüyorum,
külden bir mahzen düşlüyorum bozkırda,
biraz kenger,
biraz su...
annemi buluyorum..!
İyi bir şiire malzeme olacak kötü acılar biriktirdim
kaburgamda
sancıyan bir tren garı hüznü sevgilim...
Birazdan bir parçamı öldürecekler kekre !
unutmam gerekenleri biri sırtımdan alsa !
biri sırtımdan alsa
kuşkuma sahip çıkarak diyorum
bunlar sıkıntılı mevzular...
hep yanlış olmanın hüznü avuçlarımda,
alnımın acısı değil...
Sokağa çıktım
ömrümün genç yılları artık
sesimin inceldiğini farketmemişim aynada
solgun yüzümü görünce duraksadım karanlık içtiğim kadehler çınarda kumsalda kaldırımda solgun diz boyu yapraklar
anlamadım ilk
yanıma yöreme sinen yalnızlığı sildim darlanınca
ki
üstüm başım kan içinde
bileğimin sargısını bir sabah çöpçüsünün ördüğünü anladım
gömleğimi yıkadığını kumral bir fahişenin
nasıl da bana acıdığını
bir bana açıldığını istekle
çok sevdiğini parmak uçlarımı...
Bir esinti var kaybolunan !
Ben terini seviyorum bu mutlak !
Bu elime dolanan
bu kaç cezam varsa çekerim şiiri
kara bir hatıra
suç unsuru
edepsiz delil
bu kendini bilmez bu kırgın
bu rüzgarda küflü bir karadeniz ezgisinin rum kokusu
ayrılık acısı
sancı gibi bu !
